Święty Benon, biskup - patron dnia (16.06)

Św. Benon urodził się około roku 1010, pochodził z saskiej  rodziny arystokratycznej. Nauki pobierał w klasztorze 

benedyktynów w Hildesheim, a później w szkole katedralnej. Zaraz po ukończeniu studiów wstąpił do zakonu benedyktynów. Na kapłana wyświęcony został około 1040 roku, u braci mnichów zdobył sobie bardzo wielki szacunek i niebawem wybrali go na swojego opata. Wielka roztropność w zarządzaniu klasztorem, a przy tym jego życie ascetyczne i wyjątkowe cechy charakteru, zwróciły na niego uwagę cesarza Henryka IV, za którego poparciem Benon został biskupem w Miśni (Saksonia w południowo-wschodnich Niemczech).
Czas biskupiejpasterskiej posługi Benona to bardzo trudny okres. Bowiem wybuchła wówczas otwarta wojna między cesarzem Henrykiem IV, a papieżem św. Grzegorzem VII. 
Św. Benon opowiedział się po stronie papieża i jego reform. Oburzony cesarz w odwecie najechał na jego diecezję i ograbił biskupie dobra. Biskup Benon musiał salwować się ucieczką. Dopiero wtedy kiedy papież obłożył cesarza klątwą i cesarz był zmuszony udać się do Canossy, Benon mógł spowrotem wrócić na swoją stolicę w Miśni. Kiedy jednak cesarz Henryk IV ponownie wypowiedział papieżowi wojnę i zmusił papieża do opuszczenia Rzymu, ponownie zemścił się na Benonie, dymisjonująć go z diecezji na sejmie w Moguncji. Kiedy w roku 1085 papież Grzegorz VII zmarł. biskup Benon przekonany, że antypapież Klemens III jest jego prawowitym następcą, udał się do Włoch, by mu złożyć hołd. Kiedy jednak dowiedział się,
że prawowitym namiestnikiem Chrystusa w Rzymie jest bł. Urban II, opowiedział się za Urbanem II.

Bł. Benon przywrócił w swojej diecezji karność kościelną i uzdrowił administrację. Mimo podeszłego wieku do ostatniej chwili administrował i posługiwał w swojej diecezji słowem i listami pasterskimi. Zmarł mając ponad 90 lat było to prawdopodobnie 16 czerwca ok. 1106 roku.  Kult św. Benona trwał nieprzerwanie, a jego żywoty przypominają nawet cuda zdziałane za jego  wstawiennictwem były za jego życia, jak też po jego śmierci. Jednakdopiero po 400 latach  kanonizował go papież Hadrian VI w 1523 roku. Wówczas relikwie

św. Benona umieszczono w godnym dla nich miejscu. Właśnie
z okazji tej kanonizacji, protestant i reformator Marcin Luter wystąpił z gwałtownymi protestami przeciw czci świętych.
W czasach reformacji biskup Miśni Jan VIII przeniósł relikwie św. Benona, by je ustrzec przed profanacją, do swojego zamku w Stolp. Stamtąd z kolei przewieziono święte szczątki do Würzen, a potem do Monachium, gdzie złożono je ostatecznie w tamtejszej katedrze (1580). Św. Benon jest patronem Miśni, Monachium i Bawarii. Czczony jako orędownik chorych, rybaków i zwierząt domowych.

Ikonografia przedstawia św. Benona w szatach biskupich z rybą
i kluczem. Wtedy bowiem legendy głosiły, że kiedy Benon jako wygnanie udał się do Włochc, to cesarz Henryk IV kazał klucz od katedry wrzucić do Łaby. Kiedy Święty Benon wrócił na swoją stolicę, podano mu do zjedzenia rybę,
a biskup znalazł w niej  klucz od katedry. Św. Benon jest  w Polsce bardzo mało znany. Ma jednak swój kościół w Warszawie, a przy nim jest też bractwo pod wezwaniem św. Benona, założone w 1623 roku. Biskup poznański, Maciej Łubieński, do którego należała również diecezja warszawska( należała aż do roku 1794), ufundował w 1629 roku przy tym kościele klasztor dla zakonników, zwanych benonitami, którzy mieli roztaczać opiekę nad sierotami, starcami i opuszczonymi w stolicy. W 1787 roku fundację tę przekazano św. Klemensowi Hofbauerowi, którą prowadził do roku 1808. Dzisiaj gospodarzami tego kościoła są redemptoryści.