Święci Benedykt, Jan, Mateusz, Izaak i Krystyn, pierwsi męczennicy Polski - patroni dnia (13.11)

11 listopada 1003 roku na pustelnię napadli zbóje, którzy zamordowali Benedykta, Jana, Izaaka, Mateusza i Krystyna. Napad miał charakter rabunkowy, bowiem zakonnicy otrzymali od Bolesława Chrobrego srebro na prowadzenie swojej misji. Piątkę męczenników zaczęto czcić już od ich pogrzebu, na którym obecny był nawet biskup poznański Unger. Św. Brunon napisał o nich "Żywot pięciu braci męczenników" w 1006 roku. Byli oni pierwszymi polskimi męczennikami wyniesionymi na ołtarze, a kanonizował ich Jan XVIII. Ich reliwkie znajdują się w wielu kościołach w Polsce, ale są także we włoskim mieście Ascoli i w Czechach, w katedrze św. Wita na Hradczanach. Są patronami diecezji zielonogórsko-gorzowskiej.

W 1001 roku cesarz niemiecki Otton III zaproponował Bolesławowi Chrobremu założenie na ziemiach polskich klasztoru, który miał głosić Słowianom Słowo Boże. Pomagać miał w tym biskup Brunon z Kwerfurtu, towarzysz św. Wojciecha. Na swojego pomocnika Brunon wyznaczył Benedykta.

Benedykt z Petreum urodził się w 970 roku we Włoszech. Rodzice już jako młodzieńcowi wyznaczyli mu życie duchownego. Został on pustelnikiem i zaprzyjaźnił się z 30 lat starszym Janem. Jan z Wenecji urodził się w 940 roku w rodzinie weneckich patrycjuszy. Benedykt wraz z Janem przybyli na dwór Bolesława Chrobrego w 1002 roku, a król podarował im tereny we wsi Święty Wojciech, na których założyli pustelnie. Do tej dwójki niedługo potem dołączyli możnie urodzeni bracia Mateusz i Izaak oraz Krystyn, klasztorny sługa z pobliskiej wsi. Szóstym towarzyszem był Barnaba, który przybył do Polski wraz Benedyktem i Janem. Eremici mieli prowadził pracę misyjną na ziemiach polskich i utrzymywać pustelniczy tryb życia. Wspierać miał ich biskup Brunon z Kwerfurtu, który wyruszył do Rzymu po zgodę papieża na prowadzenie tej misji. Zniecierpliwieni pustelnicy, wysłali Barnabę, by odszukał Brunona. Posłaniec długo nie wracał, a jego towarzysze mieli nie doczekać jego powrotu.